Sahi İlk Kim Söyledi Size Anı Yaşamanız Gerektiğini?
Birkaç yıldır, belki on yılı vardır sürekli duyduğumuz şey, “anı yaşamak”. Nedir ne değildir tam olarak kavranabildiğini düşünmediğim kavram. Geçmişten kaçmak isteyenlerin, gelecek kaygısına kapılmak istemeyenlerin antidepresan sloganı.
Geçmişin izleri bizi biz yapan gerçeklerdi. Birçoğunu travma olarak adlandırmaya başladığımızdan beri bazen davranışlarımızın sonuçlarını arkasına siper ettik bazen tanımlamak ve biraz da abartmak için kullanır olduk. Onlarla yaşamaya çalışmaktansa onlara rağmen yaşamaya çalıştık ki, bu travmalarımızı getirip bir insanmış gibi salonumuzun baş köşesine oturtmakla birdi. Bize ne yapmamız ve ne yapmamız gerektiğini söylediler. Kimlerden kaçmamız ve kimlere yaklaşmamız gerektiğini de. Arkasına sığındığımız her travmada yeni bir tane daha kazandık. Üzerine ekleye ekleye tanımladık dertlerimizi. Halbuki “ya Hu!” desek geçecekti, sevsek küçülecek, kabul etsek bizimle birlikte uyumla hareket edeceklerdi.
Geleceğe dair kaygılarımızı da olayları ve insanları kontrol edememe rahatsızlığı ve anksiyete krizleri ekleyerek zenginleştirdik.
Bizi biz olmaktan çıkarıp bir hayal dünyasında yaşattılar. Ütopik değil distopik hayallerdi bunlar. Kaçmak, görmezden gelmek, düşünmemek en iyi yoldu belki de.
İşte tam burada “anı yakala” manipülasyonu devreye giriyor. Eğer anda kalırsan, ne geçmişi ne de geleceği düşünürsün. An senin için yeterli olur. Peki an yeterli olduğunda ne olur? Haz gelir ve gider.
Hazların esiri olmak için daha az düşünmek, daha çok yapmak yeterlidir. Düşünmeyen bir zihin çekildiği her yere gidebilecek cesareti bulur kendinde. Bile isteye cahil kalmakla eşleştirilebilir bir durum bu. Var olan tüm düşüncelerin yazlığa gider gibi üzerini beyaz çarşaflarla kaplamak adeta. Altını görmezsen tozlanmazlar da. Ama yaşarlar mı? Hem de anı yaşarlar mı? Bu bir rüyadan başka bir şey değildir. Gözünü açarsın ve kapatırsın, seni içinde bulunduğun an tatmin eder ya da etmez. Bir sonra yakalanacak ana kadar edilgen olursun. Gelir hayat bildiği gibi, sen ne travma dediğin tecrübeni kullanırsın ne de kendini korumak için geliştirdiğin risk planını uygularsın. Beyaz ışığa bakan tavşan gibi öylece beklersin. Avcı gelir ve sonunda sen son nefesinin anını yaşıyor olursun.
Konu yoruma açık bir konu. Ben de sadece var olan tecrübelerimle konuşabilirim kabul. Eminim benim gibi düşünenler vardır. Hala düşünebilenler. Anı yaşıyor olmanın bencillikle eşleştirildiği bir bakış açısına sahip olmayanlar. Travmalarını kabul edenler, onlarla yaşamayı ve onları sevmeyi öğrenenler, gelecek için hala fizibilite çalışmaları yapanlar, eminim oradasınız. Hayat parçala böl yönet stratejisi ile yaşanmaz. O bir bütündür. Doğduğun andan öleceğin ana kadar. Ancak giriş gelişme ve sonucu olur. Kompozisyonunun paragraflarını doğru yerleştirirsen okuduğunda anlamlı olacak bir hayat.
Uzun zamandır yazamıyordum. Yazmak için acı çekmeyi bekliyordum çünkü. Acılarımı da yaşamın yolunda birer ödül gibi kabul ediyorum. Beni ben yapan herkes ve her şeye teşekkür ediyorum. Varım, yaşıyorum ve hikayem mutlu sonla bitecek biliyorum. Siz de bilin isterim.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio
Yorum Yazın